Czym jest Płaskostopie?
Zaktualizowano: 3 lis 2018
Płaskostopie jest to wada kończyn dolnych polegająca na obniżeniu łuków wysklepiających stopę. W warunkach prawidłowych stopa opiera się o podłoże trzema punk- tami: piętą, głową pierwszej i głową piątej kości śródstopia. Między tymi punktami przebie- gają trzy główne łuki stopy: podłużny przyśrodkowy, podłużny boczny i poprzeczny przedni. Ich obniżenie prowadzi do płaskostopia.
Stopa ta charakteryzuje się:
obniżeniem łuków podłużnych – zwłaszcza łuku podłużnego przyśrodkowego,
koślawością kości piętowej,
szybkim męczeniem się i bolesnością stóp i łydek STOPA PŁASKA STATYCZNA: (pes planus) jast to wada spowodowana niewydolnością, przeciążeniem stopy, jej układu więzadłowo- mm, Doprowadza do zniekształceń, zaburzenia funkcji, bolesności. Przebieg zmian patologicznych- przeciążenie stopy i osłabienie mm odpowiedzialnych za jej wysklepienie powoduje przerzucenie funkcji wysklepienia na ukł. Więzadłowy-torebkowy i doprowadza do obciążenia odpowiednich łuków. Obniżenie podłużnego wysklepienia stopy na skutek niewydolności statycznodynamicznej. STOPA PŁASKA PODŁUŻNIE – największe zmiany w stawach najbardziej ruchomych piętowo-skokowym i skokowo-łódkowym. K piętowa ustawia się koślawo, gł K skokowej zsuwa się w dół do środka i ku przodowi, pociąga za sobą K łódkowatą. Co przyczynia się do odwiedzenia przodostopia. Wynikiem tych zmian jest spłaszczenie łuku dynamicznego w miejscach największego obciążenia. W miarę zużywania się stawów przeciążonych niewłaś- ciwym rozkładem sił statycznych pojawiają się zmiany zniekształcające pod postacią konden- sacji kostnej, tkanki gąbczastej, wyrośli brzeżnych, zwężeń szczelin stawowych z bolesnoś- cią. Jednocześnie z tymi zmianami powstaje nawyk nieprawidłowego ustawienia stopy. ZE WZGLĘDU NA LOKALIZACJE DZIELIMY STOPĘ: • stopa płaska podłużnie z koślawością kości piętowej lub bez koślawości. • stopa płaska poprzecznie z paluchem koślawym lub nie, • stopa płasko koślawa ze zniesieniem obu łuków.
PODZIAŁ ZE WZGL NA STOPIEŃ ZAAWANSOWANIA ZMIAN PATOLOG- ICZNYCH:
stopa płaska niewydolna -płaskostopie czynnościowe dające się leczyć jest najlżejszą formą płaskostopia. W odciążeniu łuki stopy ukształtowane są prawidłowo. W obciążeniu ciężarem własnym a zwłaszcza dodatkowym ulegają one spłaszczeniu. Koślawość kości piętowej nie występuje najczęściej i jest to przy wysokim wspięciu na palce zanika. Bolesność o długotrwałym stopniu, w marszach i lokalizuje się w mm przeciążonych a zwłaszcza po przyśrodkowej stronie sklepienia podłużnego, wzdłuż rozcięgna podesz- wowego.
Stopa płaska wiotka – (niewydolność więzadłowa – daje się leczyć) w obciążeniu łuki stopy są spłaszczone. Występuje koślawość K piętowej. Po stronie przyśrodkowej jest uwypukle- nie utworzone poprzez przemieszczoną glowę K skokowej, K łódeczkowatą. Zew kontur łuku statycznego ulega załamaniu na skutek odwiedzenia przodostopia. Bolesność w stawie skokowo-łódkowatym i w rozcięgnie podeszwowym ( bo zwyrodnienie chrząstki i torebki stawowej i pojawieniem się wyrostków kostnych).
Stopa płaska przykurczona – (nie da się jej korygować) przyczyną zmiany zniekształcające lub przewlekłe zapalenie stawów stępu. Przykurcz mm strzałkowych i jest wyrazem ochronnego ich napięciu przed podrażnieniem bólowym występującym przy ruchach stępu. Podudzie kończyny chorej jest szczuplejsze, widać koślawość stępu, odwiedzenie i nawrócenie przodostopia.
stopa płaska zesztywniała (nie da się korygować) niewydolność na podłożu zmian struktu- ralnych – zniekształcających w obrębie stawów i kości. Utrwalona może być nie bolesna mimo dużych odkształceń. Wydolna statycznie choć nie ma zdolności dostosowania się do podłoża. Znaczne przeciążenie może powodować stany zapalne, przykurcze mm strza- łkowych i długich prostowników palców 4 i 5. Wyrabianie odruchu prawidłowego stawiania stóp powinno być realizowane w każdej sytuacji. Odrabiając lekcje czy oglądając telewizję można i należy pamiętać o prawidłowym ułożeniu stóp. W marszu, na spacerze, na wycieczce należ zwracać uwagę na prawidłowość chodu, przenoszenie ciężaru z pięty na palce, właściwe stawianie stóp i właściwe przekolebywanie się w marszu, które polega na zaatakowaniu podłoża piętą, przetoczeniu stopy na jej łuku zewnętrznym, poprzecznym, aż do odbicia z palucha i wspomagających go palców. Taki chód jest w pełni efektywny. Nie stosuje się marszu ani na krawędziach wewnętrznych (powodowałoby to znaczne spłaszczenie łuku przyśrodkowego), ani na krawędziach zewnętrznych.
